Voor paralympische atleten blijft reizen een grote uitdaging
NEW YORK – Met een veelbetekenende glimlach vraagt senator Tammy Duckworth uit Illinois: “Hoeveel rolstoelen zijn er kapot gegaan?” Matt Scott, een gouden medaillewinnaar in rolstoelbasketbal, haalde diep adem voordat hij boos antwoordde: ‘Talloos.’ Deze korte uitwisseling in de nieuwe korte documentaire Access for All, die vorige week werd uitgebracht door het Amerikaanse ministerie van Transport, legt een realiteit vast waarmee veel topsporters met een handicap worden geconfronteerd: de opwinding die gepaard gaat met competitie, vermengd met de angst en kwetsbaarheid die gepaard gaat met reizen.
Ondanks zijn prestaties loopt Scott, net als vele anderen, het risico gehandicapt te raken doordat onvoldoende toegang tot transport een constante bron van stress en druk is. Terwijl de wereld het atletische potentieel viert dat momenteel op de Paralympische Spelen in Parijs wordt gedemonstreerd, is het gemakkelijk om de dagelijkse barrières over het hoofd te zien waarmee gehandicapte atleten nog steeds worden geconfronteerd als ze alleen maar proberen daar te komen.
De bredere toegankelijkheidscrisis
Het verhaal van Scott belicht een veel groter probleem: de hardnekkige en vaak over het hoofd geziene barrières waarmee mensen met een handicap te maken krijgen bij het reizen en transport. Voor atleten zou het gemakkelijk moeten zijn om naar een internationaal evenement als de Paralympische Spelen te gaan, maar voor mensen met mobiliteitshulpmiddelen of andere toegankelijkheidsbehoeften wordt elke reis een potentieel risico. Van kapotte rolstoelen tot ontoegankelijk vervoer over land en transportmogelijkheden, zoals tekorten aan taxi’s, metrostations, stations, veerboten en vluchten of onvoldoende opgeleid personeel: deze uitdagingen zijn niet nieuw. Ondanks tientallen jaren van belangenbehartiging en juridische vooruitgang worden velen echter nog steeds geconfronteerd met aanzienlijke obstakels als ze zich eenvoudigweg door hun gemeenschap verplaatsen, laat staan internationaal reizen.
Dit is geen kwestie van ongemak. Voor veel reizigers met een handicap kan de onzekerheid of onze mobiliteitshulpmiddelen intact zullen aankomen – of zelfs helemaal niet – ons in een oogwenk van onze onafhankelijkheid en waardigheid beroven. Hulpmiddelen die onafhankelijkheid bieden, die mensen met een handicap vaak omschrijven als verlengstukken van het lichaam, worden vaak met minder zorg behandeld dan ingecheckte bagage, waardoor reizigers angstig worden en in sommige gevallen stranden. Dit vormt inderdaad een schril contrast: hoewel deze atleten tot de beste ter wereld behoren in hun sport, complexe technieken beheersen en hun fysieke grenzen tot het uiterste verleggen, worden ze gedwongen fundamentele uitdagingen aan te gaan alleen maar om hun concurrentie te bereiken. Voor Scott – of voor het hele Canadese damesbasketbalteam, dat naar verluidt zijn rolstoel verloor of beschadigde op weg naar een vorige wedstrijd – zijn deze kwetsbaarheden zeer reëel.
Het aanpakken van de toegankelijkheidskloof
Nu de Paralympische Spelen in aantocht zijn, maakt het Amerikaanse ministerie van Transport van de gelegenheid gebruik om de vooruitgang te benadrukken die het heeft geboekt bij het aanpakken van al lang bestaande lacunes in de toegankelijkheid van het transport. Een van de meest opvallende ontwikkelingen is een nieuwe regel, ingevoerd in februari, die luchtvaartmaatschappijen strengere straffen oplegt voor verlies of beschadiging van mobiliteitshulpmiddelen.
Een andere regel die toegankelijke toiletten op vliegtuigen met één gangpad vereist, zal volgens de Amerikaanse minister van Transport Pete Buttigieg “zo snel als 2026” van kracht worden. In een interview vorige week benadrukte Buttigieg dat hoewel sommige regels en implementatie langer zullen duren – zoals “passagiers die in hun rolstoel aan boord kunnen blijven” – zijn afdeling “zal blijven aandringen” om ervoor te zorgen dat deze fundamentele veranderingen worden geïmplementeerd.
De infrastructuurwet die in 2021 van kracht werd, zorgt ook voor veranderingen. Deze investering zal naar verwachting meer dan 60.000 projecten in de Verenigde Staten financieren, waardoor het de grootste investering in toegankelijke infrastructuur in de geschiedenis van het land is. Een van deze initiatieven is het All Stations Accessibility Program (ASAP), dat 1 miljard dollar waard is, bedoeld om toegankelijkheidsbarrières bij transit- en treinstations in het hele land aan te pakken. Daarnaast is via het Airport Terminals Program 5 miljard dollar toegewezen om de toegankelijkheid van meer dan 150 luchthavens te verbeteren.
Mondiaal perspectief
Terwijl de Verenigde Staten nieuwe regelgeving introduceren om barrières aan te pakken, volgen andere landen dit voorbeeld in hun streven naar toegankelijker luchtruim. In Canada zijn de inspanningen om de toegankelijkheid te verbeteren ook geïntensiveerd. Als pleitbezorger op dit gebied ben ik voorzitter van de Toegankelijkheidsstandaarden van de Toegankelijke Reistechnische Commissie van Canada, waar we werken aan de ontwikkeling van nieuwe normen onder de Toegankelijkheidswet van Canada die de barrières zullen aanpakken waarmee passagiers met een handicap te maken krijgen. De National Air Accessibility Summit, die afgelopen mei werd georganiseerd door de Canadese minister van Transport Pablo Rodriguez en minister van Diversiteit, Inclusie en Mensen met een handicap Kamal Khera, bracht belanghebbenden uit het hele land samen om deze dringende problemen aan te pakken.
Er zijn ook hoorzittingen gehouden in het Lagerhuis, waar ik en vele andere activisten verklaringen en getuigenissen hebben afgelegd waarin de voortdurende uitdagingen worden benadrukt waarmee passagiers met een handicap worden geconfronteerd, zoals de mishandeling van mensen die met dienstdieren reizen en zelfs de gruwelijke ervaringen van passagiers die worden afgezet. op eetwagentjes of gevallen en gewond tijdens transport.
In Groot-Brittannië doen voorvechters van de rechten van gehandicapten, zoals Sophie Morgan, soortgelijke inspanningen. Morgan’s Channel 4-documentaire ‘Sophie Morgan’s Fight to Fly’ belicht de obstakels waarmee passagiers met een handicap worden geconfronteerd, en roept op tot strengere regelgeving en grotere verantwoordelijkheid van luchtvaartmaatschappijen. Haar pleidooi voor de rechten van mensen met een handicap weerspiegelt de mondiale roep om een alomvattender beleid om de rechten van reizigers met een handicap te beschermen.
Samen zijn Sophie en ik, als medeoprichters van de #RightsOn Flights-beweging, getuige geweest van een wereldwijd antwoord op de dringende noodzaak om barrières in het vliegverkeer aan te pakken. Dankzij het leiderschap van voorstanders als Kelly Buckland en senator Tammy Duckworth, die aandringen op echte verandering, is de hoop dat passagiers met een handicap uiteindelijk in onze mobiliteitshulpmiddelen in vliegtuigen kunnen blijven zitten.
De weg vooruit
Ondanks de geboekte vooruitgang is de reis naar universeel transport nog lang niet voorbij. Hoewel het opleggen van strengere regelgeving en het ontwikkelen van nieuw beleid stappen in de goede richting zijn, is de manier waarop deze maatregelen worden geïmplementeerd van cruciaal belang. Bij gebrek aan een goede implementatie zullen de barrières waarmee reizigers met een beperking te maken krijgen, blijven bestaan.
Er moeten oplossingen worden geformuleerd in samenwerking met leiders met een beperking en mensen met uiteenlopende ervaringen in de omgang met een beperking, om ervoor te zorgen dat stappen die worden gezet om bestaande barrières weg te nemen, niet onbedoeld nieuwe barrières creëren. Onze eigen ervaringen geven ons unieke inzichten in de uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd en de praktische aspecten van oplossingen in de echte wereld.
Veel van het werk gaat over het veranderen van de mentaliteit van de reisindustrie als geheel. De mogelijkheid om vrij te reizen is een essentieel onderdeel van onze deelname aan de samenleving. Ervoor zorgen dat mensen met een handicap gemakkelijk op luchthavens kunnen navigeren, aan boord van vliegtuigen kunnen gaan en tussen buitenlandse steden kunnen reizen, moet een gegeven zijn en geen voorrecht.
Hoewel de Paralympische Spelen de ongelooflijke prestaties van atleten van over de hele wereld laten zien, herinneren ze ons ook aan het uithoudingsvermogen en de kracht van de gehandicaptengemeenschap. Maar zelfs nu we hun overwinningen vieren, moeten we erkennen dat de strijd om toegang zal voortduren lang nadat de Spelen voorbij zijn.